Groeikriebels

Groeikriebels #2: In gesprek met Vera Bouwens

Vera in vijf woorden:

Strever, sociaal, genieter, ambivert en muziekliefhebber.

Wat maakt dat jij JA hebt gezegd om in deze tweede editie van groeikriebels te verschijnen?

Ik heb al een lange tijd het gevoel dat ik iets moet doen met mijn ervaring als TTM’er (trichotillomanie). Ik heb me er zo lang onzeker over gevoeld dat ik dit graag om wil zetten naar positieve emoties en energie. Alleen wist ik niet goed hoe, tot ik in contact kwam met Geertje van My Growing Self! Er open over zijn helpt mij persoonlijk ook heel erg. Dit betekent dat ik me er minder druk over hoef te maken, omdat ik het via deze weg al gedeeld heb met zoveel mensen. Dit kan voor mezelf en de ander een makkelijkere toegang tot gesprek geven.

Ik denk dat veel mensen niet bekend zijn met trichotillomanie (TTM). Wat kun jij erover vertellen en hoe ziet het er bij jou uit?

Klopt, heel veel mensen kijken me vragend aan wanneer ik “trichotillomania” zeg. Maar als ik zeg dat het een dwangstoornis is wat te maken heeft met haar uittrekken lijken meer mensen het te herkennen. Mijn klachten bestaan uit het (willen) uittrekken van mijn wimpers. Ik ken niemand persoonlijk die ook wimpers trekt. Ik begon hier mee toen ik een jaar of 7 was en ik ben nu bijna 20 jaar oud. Enkel als ik alleen ben trek ik mijn wimpers uit en de wimpers aan de onderkant trek ik er niet uit. Dat heb ik een keer gedaan en dat vond ik toen heel pijnlijk. De bovenkant is voor mij gek genoeg toch anders. Ik kan met het wimpers uittrekken heel lastig stoppen wanneer ik me mentaal minder stabiel voel. Dit kan zijn door stress, een plotselinge verandering of gebeurtenis. Ik ben bijvoorbeeld erg gevoelig voor somberheid in de donkere maanden van het jaar. Inmiddels weet ik dat ik dan goed op mezelf moet letten. Na een lange tijd is het trekken van wimpers voor mij een gewoonte geworden. Een soort van veilige haven wanneer het even wat minder gaat. Ik vind het erg lastig te achterhalen wanneer ik begin met het uittrekken en waarom ik dit doe. Als ik mentaal sterk genoeg ben, kan ik best makkelijk stoppen door mijn handen af te leiden en iets anders te gaan doen. Zoals mijn telefoon pakken, een boek lezen en deze bewust met beide handen vast te pakken of door naar buiten te gaan.

Is het zichtbaar voor anderen?

Ja, op dit moment wel, want nu groeien mijn wimpers weer aan en heb ik plaatselijke baby wimpertjes. Ik draag altijd eyeliner om mijn aandoening zo goed mogelijk te verbergen, omdat ik me ervoor schaam. Met eyeliner kijkt het niet zo kaal. Ik vind het zelf echt verschrikkelijk lelijk wanneer ik geen wimpers heb. Van de zijkant kun je het goed zien, maar van een vooraanzicht of van een afstandje zie je nauwelijks verschil met mensen die wel wimpers hebben. Ik gebruik af en toe ook subtiele nepwimpers en dan voel ik me wel zekerder. 

Hieronder laat ik het verschil zien tussen mij zonder en met make-up. Ik kan me voorstellen dat mensen hier nieuwsgierig naar zijn. Op het moment van de foto heb ik kleine plaatselijke wimpers en zijn ze druk bezig met groeien! Ik schaam me er niet direct voor, maar ik voel me meer mezelf met make-up. Als het kan draag ik het liefste alleen mascara en dan ben ik good to go.

Wat voor reacties krijg je?

Vroeger op de basisschool kreeg ik wel eens rare blikken of klasgenootjes die langer naar mijn ogen keken dan gewoonlijk. Dan had ik zelf al in de gaten dat ze iets aan me konden zien. Dit is nog steeds zo, ik zie af en toe wel mensen kijken maar niemand zegt er iets van. Als ik terugkijk naar mijn schoolperiode ben ik enorm dankbaar dat iedereen eigenlijk heel fijn reageerde en vooral dat ik er nooit mee gepest ben. Er zijn nog steeds een aantal vriendinnen die het niet weten. Ik denk, juist omdat ik ze zo vertrouw, dat ik niet de behoefte voel om het te vertellen, omdat ik weet dat ze me er niet om zouden veroordelen. Over het algemeen begin ik er zelf liever niet over. Dat is een soort struggle waar ik wel eens mee zit als ik denk dat anderen het zien. 

Hoe gaat het nu met je?

Minder goed dan dat ik eigenlijk zou willen. Het is nog niet zo lang geleden dat ik al mijn wimpers eruit heb getrokken. Ik ben totaal niet verlegen of onzeker van mezelf, maar ik voel me wel onzeker als ik geen wimpers heb. Dit zorgt dan ook vaak voor een soort innerlijke strijd. De langste “pull-free” periode ooit was vorig jaar. Van mei tot december 2020 had ik super mooie, natuurlijke wimpers, maar in de loop van december voelde ik dat ik steeds meer de neiging kreeg om te friemelen en in de kerstvakantie ging het mis. Ook baal ik ervan dat ik na zo’n eerste, mega lange periode pull-free was. Ik heb dan het gevoel dat ik gefaald heb. Bovendien duurt het gewoon erg lang voordat ik weer nieuwe wimpers heb, en ik ben erg ongeduldig! Ik worstel al 12 jaar met deze stoornis en it has been a real pain in the ass. Ik denk wel dat het nu makkelijker is om te stoppen dan ooit. Ik ben nu volwassen en ik weet redelijk goed waar mijn mentale zwakke plekken liggen. Ook voel ik me heel erg gemotiveerd nu ik weet dat ik het wel in me heb om voor een lange periode geen wimpers uit te trekken. De terugval momenten worden met de jaren steeds minder heftig. Toen ik jonger was trok ik vaak meteen mijn nieuwe wimpers er weer uit. Tegenwoordig probeer ik ze zo lang mogelijk te laten zitten en echt moeite te doen om niet weer te beginnen. 

Welke groeikriebel heb jij op dit moment?

Mijn groeikriebel is echt verandering willen brengen in mijn trichotillomanie struggle. Helemaal stoppen zou voor mij niet hoeven, want ik kan me voorstellen dat dat heel lastig is. Wel zou het fijn zijn als ik meer controle heb over het kunnen stoppen. De behoefte om te trekken mag er zijn en ook dat ik maximaal vijf wimpers uittrek, maar ik wil wel op een bepaald punt kunnen zeggen: nu is het genoeg. Gewoontes zijn heel moeilijk te veranderen. Uit mijn ervaring wanneer ik hulp zocht en het niet lukte, voelde dat alleen maar als een grotere ‘fout’. Als ik terugkijk naar die periodes was ik ook niet zo gemotiveerd als nu. 

Sta je er voor open als lezers naar aanleiding van het interview iets tegen je zouden willen zeggen?

Ja, absoluut! Door erover te praten of vragen te stellen is het minder ongemakkelijk wanneer iemand het bij mij zou zien, voor beiden. Daarnaast zou ik het ook goed begrijpen als mensen vragen hebben. Het is namelijk iets wat niet bekend is. Mijn doel met dit interview is juist om mensen te onderwijzen en meer openheid te creëren voor mensen die hier ook mee zitten en ook voor mentale stoornissen in het algemeen.

Funny facts:

• Ik heb vijf kippen en een haan die me elke dag heel gelukkig maken.
• Ik kan in minder dan 30 seconden eyeliner aanbrengen op beide ogen (en dan ziet het er ook nog vertoonbaar uit!) 
• De lente is mijn favoriete seizoen van het jaar. 

Wil je graag reageren op het verhaal van Vera? Stuur je reactie naar info@mygrowingself.com of reageer via Instagram of Facebook.

---

Groeikriebels #1: In gesprek met Lisa Klabbers

• 

• 

Hi Lisa, laten we eerst even beginnen met een vraag over iets wat mij opvalt. Op de foto heb je verband om je pols zitten. Welk verhaal zit er achter deze foto?

Zeven jaar geleden ben ik gediagnosticeerd met de ziekte van Crohn. Al van jongs af aan is dit voor mij een struggle. Er waren veel momenten met buikklachten maar zonder duidelijke oorzaak. Uiteindelijk na een aantal onderzoeken werd de diagnose gesteld. Tot aan juni 2020 had ik weinig klachten en was het onder controle met behulp van medicatie. Echter werd afgelopen zomer alles anders nadat ik een enorme opvlamming kreeg. Na een prednison kuur ben ik overgegaan op nieuwe medicatie middels het infuus. Nu ontvang ik dit infuus iedere acht weken en is de ziekte weer onder controle. Deze terugval heeft mij (opnieuw) laten inzien dat gezondheid, zowel fysiek als mentaal, het allerbelangrijkste is. 

In 2018 raakte je voor de tweede keer in een depressie en had je last van een burn-out. Waaraan merkte je dat het slecht met je ging, kun je een specifiek moment benoemen?

Ik herinner mij periodes van veel verdriet, boosheid, frustratie en het steeds onzekerder worden over vanalles. Ik trok mezelf steeds meer terug. Ik was heel vrolijk en enthousiast naar de buitenwereld, maar enorm verdrietig en somber in mezelf. Er waren dagen dat ik alleen maar in bed wilde liggen en niemand wilde zien of spreken. Ik voelde me niet begrepen door de mensen om me heen en ervaarde een gevoel van eenzaamheid. Ik werd steeds drukker in mijn hoofd en vond geen ontspanning meer in het dagelijks leven. Ik liep mezelf compleet voorbij, stond op standje “sneltrein” en denderde maar door. Ook kreeg ik allerlei lichamelijke klachten; hoofdpijn, spierspanning in nek/schouders en last van mijn buik. Daarbij had ik veel last van paniekaanvallen wat zich uitte in het op de grond liggen huilen en schreeuwen. Mijn slechtste moment was voor mij het moment dat ik suïcidale gedachten kreeg, bewust ging nadenken over het feit dat ik niet meer verder wilde leven op deze manier. Bijvoorbeeld het moment dat ik in bad lag en ging nadenken over het feit hoe lang het zou duren voordat je verdrinkt. 

Dat klinkt als een ontzettend zware tijd. Hoe heb je deze periode kunnen doorbreken?

Ik had vooral veel steun van mijn (kleine) sociale kring. Zij hielden een oogje in het zeil en deden er alles aan om voor afleiding te zorgen. Wanneer ik een paniekaanval kreeg lieten ze me vaak even mijn gang gaan of probeerden ze me te sussen als het (te) lang duurde. Uiteindelijk werd ik vanzelf moe en rustiger. Op de dagen dat ik me enorm slecht voelde was ik niet in staat om uit bed te komen, laat staan iets te gaan doen. Ik wist ‘s morgens dan ook al precies of ik een goede of een slechte dag had. Op een goede dag probeerde ik een ritme aan te houden; opstaan, ontbijten, iets gaan doen (wandelen, puzzelen, lezen), lunchen etc. Op een slechte dag probeerde ik vooral zo min mogelijk te huilen en afleiding te zoeken in bijvoorbeeld muziek of een serie. Uiteindelijk, na aandringen van familie en vrienden, heb ik voor de tweede keer hulp gezocht bij een psycholoog. Echter merkte ik al snel dat dit niet was wat ik nodig had. Er waren te veel prikkels om mij heen, te veel dingen die mij triggerde waardoor ik niet kon herstellen. Ik voelde heel sterk aan dat ik hier weg moest, weg uit mijn vertrouwde omgeving. Ik heb toen zelf contact gezocht met een kliniek in het buitenland, mijn verhaal gedaan en zo is het balletje gaan rollen. 

Goed van je dat je om hulp hebt gevraagd. Wat heeft jou het meest geholpen om te herstellen van je psychische klachten?

Zoals ik net vertelde ben ik zes weken opgenomen geweest in een kliniek in het buitenland. Hier heb ik een holistisch behandelprogramma gevolgd wat mij veel inzicht heeft gegeven in onder andere mijn gedragspatronen. Bij thuiskomst stond ik er weer alleen voor en was het aan mij om het geleerde in de praktijk te brengen. Wat mij enorm heeft geholpen is het aanbrengen van structuur in mijn dagen, het inplannen van rustmomenten en het bewust worden van mijn energiegevers en energienemers. Daarbij moest ik vooral leren om te ontspannen, even niets te doen. Het maken van weekschema’s heeft mij veel houvast gegeven. Hierin plande ik per uur in wat ik ging doen, rekening houdend met slapen / verzorging / eetmomenten / ontspanning / boodschappen doen / koken. Alles wat ik op die dag ging doen beschreef ik hierin. Dit zorgde ervoor dat ik ook bewust de tijd nam om te kunnen ontspannen. Dit alles met als doel om in balans te zijn en te blijven.

Balans is een term die je tegenwoordig vaak hoort. Wat betekent in balans zijn voor jou?

Voor mij betekent in balans zijn voornamelijk een gevoel van rust, zelfwaardering en het goed voor jezelf zorgen. Het evenwicht hebben tussen in- en ontspanning en een voldaan gevoel hebben aan het einde van de dag. Wanneer ik in balans ben ervaar ik weinig klachten, fysiek en mentaal, en ben ik gelukkig met de huidige situatie. Mijn lichaam geeft tegenwoordig precies aan wanneer ik uit balans ben door middel van onrustige gedachten, stress, slecht slapen en lichamelijke klachten. Op deze momenten weet ik dat ik een stapje terug moet doen en de focus extra mag leggen op goede zelfzorg. In december 2020 heb ik een tatoeage laten zetten wat voelt als een cadeautje aan mezelf, een belangrijk moment in mijn ontwikkeling. Dit is mijn geheugensteuntje, een herinnering aan het belangrijkste aspect in mijn leven. 

Je geeft aan dat een goede balans te bereiken is door goede zelfzorg. Hoe ziet dat er concreet uit bij jou?

Bewuste/verantwoorde voeding, voldoende slaap, dagelijks actief bezig zijn, 2x per week fitness/yoga, wandelen in de natuur, muziek luisteren, een warme douche/bad. Dit zijn een aantal aspecten welke voor mij belangrijk zijn, waar ik energie uit haal en graag toepas in mijn leven. Wat ik vooral heb mogen leren is om het woordje “moeten” te veranderen in “ik wil graag”. Voorheen moest ik van alles van mezelf en wanneer ik hier niet aan toe kwam voelde ik mij schuldig en praatte ik mij dit ook volledig aan. Nu focus ik meer op mijn gevoel: waar heb ik nu behoefte aan, wat heeft mijn lichaam nodig? Wat voor mij ook enorm belangrijk is, is het hebben van structuur en regelmaat.

Welke andere keuzes heb jij moeten maken om volledig te kunnen herstellen?

Een van de meest belangrijke keuze, en misschien ook de meest lastige, was het switchen van werk en functie. Voor mijn burn-out was ik werkzaam in de thuiszorg als verpleegkundige. Dit bestond uit veel onregelmatige/gebroken diensten + oproepbaar zijn. Tijdens mijn herstel voelde ik aan alles dat dit niet was wat bij mij paste, dat ik behoefte had aan regelmaat. Aldaar ik een enorme strever ben vond ik het erg lastig om in te zien dat  het werken als verpleegkundige aan bed momenteel niet voor mij is weggelegd. Ik heb dan ook de keuze gemaakt om op zoek te gaan naar een nieuwe werkplek in een nieuwe functie. Tot op de dag van vandaag ben ik hier nog steeds enorm dankbaar voor. Het hebben van regelmaat zorgt er bij mij voor dat ik weet wanneer ik tijd voor mezelf heb en deze dan ook volledig naar eigen wens kan en mag invullen. Dit zorgt voor zowel rust in mijn hoofd als in mijn lichaam. 

Welke groeikriebels heb jij op dit moment? 

Op dit moment ben ik veel bezig met zelfontwikkeling. Wie is Lisa en wat wil ik bereiken? Waar word ik gelukkig van? Ik merk dat ik hier energie van krijg. Ik ben enorm gemotiveerd om anderen te helpen in dit proces en mensen te inspireren met mijn verhaal. Op dit gebied wil ik mezelf dan ook graag verder gaan ontwikkelen in de toekomst. Verder is een positieve mindset voor mij nog altijd een uitdaging. Ik ben iemand die al snel met een kritische blik kan kijken naar bepaalde aspecten in het leven. Door te oefenen met dankbaarheid, meditatie en stil te staan bij mezelf probeer ik met meer positiviteit in het leven te staan. 

Wat zou je willen zeggen tegen de mensen die nog niet aan de bel durven trekken voor professionele hulp? Welke adviezen wil je meegeven?

Loop niet te lang met klachten door, trek op tijd aan de bel! Vanuit mijn eigen ervaring weet ik hoe ontzettend waardevol het kan zijn om hulp te mogen ontvangen bij je eigen leerproces. In het begin vond ik dit enorm eng, toegeven dat ik hulp nodig had. Maar het leren inzien en herkennen van mijn gedragspatronen heeft er onder andere voor gezorgd dat ik weet wat de onderliggende oorzaken hiervan zijn. Ik heb geleerd om op een andere manier te kijken naar mijn gedachten, bijvoorbeeld “is dit echt waarheid wat ik denk?” of “wat als dit wel/niet doe, gebeurt er dan iets vreselijks?” Door hierover te praten en je dus kwetsbaar op te stellen kun je oude patronen loslaten en jezelf gaan ontwikkelen. Want jezelf kwetsbaar durven op te stellen is de eerste stap naar zelfacceptatie! Volledig jezelf mogen zijn, met al je mitsen en maren, voor mij bestaat er geen groter cadeau dan dit! 

Boekentips:

Eva Daeleman: “Omdat het kan”  Wauw, dit boek is voor mij persoonlijk een pareltje. Het bevat enorm veel thema’s: zelfliefde, yoga, voeding, goede zelfzorg, het mentale lichaam, het maken van verbinding met jezelf. Het nodigt op een grappige manier uit tot verdieping, te ont-moeten. 

Jan Geurtz: “Verslaafd aan liefde” Dit boek heeft mij enorm geholpen om gedragspatronen te herkennen met betrekking tot sociale contacten en relaties. Maar ook wordt hierin uitgelegd hoe ons ego nu eigenlijk echt werkt. Hoe ons ego onszelf vaak voor de gek houdt. 

Funny facts:

Wist je dat ik twee gezichten kon hebben voor mijn burnout? En dat dit veranderd is na mijn klinische opname? Ik was enorm goed in het spelen van “mooi weer” naar de buitenwereld, een masker op en doorgaan. Nu is dit niet eens meer denkbaar, ik ben een open boek. What you see is what you get. 

Wist je dat ik vaak honderduit tegen mezelf praat, “oke Lies, waarom voel je je zo? Wat is er aan de hand? Nou meid, wil je een kop thee of een glas wijn?”

Wil je graag reageren op het verhaal van Lisa? Stuur je reactie naar info@mygrowingself.com of reageer via Instagram of Facebook.